Vechten in een slagveld.

Elke keer als ik in de spiegel kijk, zou ik willen dat ik het niet gedaan had. Ik zie de dikke billen en de buik die ik maar miet plat kan krijgen. Elke morgen probeer ik zoveel mogelijk van mijn werkelijke gezicht te verbergen met allerlei make-up. Ik probeer mijn ogen levendiger te maken, zodat het niemand zou opvallen dat ze gezwollen zijn van het huilen de hele nacht door. En zodat het de levensloosheid zou verbergen die in mijn ogen zit. Want het zou zo maar kunnen dat iemand alle pijn zou zien die ik probeer te verbergen. Alle tranen achter de eeuwige glimlach. In haat mijn lach. De fake lach en de echte. Ik zie mensen lachen op foto's met de meeste prachtige lachen en voel me dan stom. Zoals altijd. Ik voel me waardeloos. Als ik zou verdwijnen zou niemand me missen, en nee ik denk niet aan zelfmoord. Maar toch, is er niemand die zoveel van me houdt dat die alles op zou geven om mijn leven, als im tenminste een leven heb, te redden. En ik zeg de hele dag door alleen maar dingen omdat ik geen slecht gezelschap wil zijn voor de enige mensen in mijn leven die me het gevoel geven dat er nog een sprankje hoop is.

Dag en nacht, is bijna hetzelfde geworden. Want als ik dan eindelijk in slaap lig, wordt in om 3 uur weer wakker door een nachtmerrie. Als je het een nachtmerrie kan noemen, het zijn meestal dingen die in wil vergeten die ook echt gebeurd zijn. Met droge keel en zweet op het voorhoofd word je in een schok wakker en begin je te wenen omdat je dingen zag die je niet wou zien. En in wil praten, praten over de gevoelens, echte gevoelens en problemen maar ik kan het niet, ik ben bang dat de enige mensen die zouden kunnen luisteren of begrijpem het irritant zouden vinden. Dat ze het overdreven zouden vinden. Als ik eigenlijk gewoon wil dat ze zeggen: ik begrijp je, het is niet oké maar dat wordt het wel en in zal er altijd voor je zijn. Of iets in dat soort. Simpel maar het enige wat ik nodig heb, maar wat niemand zegt. Ik zou willen dat ik het kon, bij mensen uit huilen, maar dat kan ik niet. Niemand heeft me ooit zien wenen. Frustrerend vind in dat, ik wil mensen gewoon niet lastigvallen. En dat mijn ouders alles afnemen waar ik gelukkig van zou kunnen worden maakt het niet beter. Het voelt alsof ik vecht in een slagveld die ik eigenlijk al verloren heb.

Xoxo, Story Teller.