Pagina's

woensdag 16 januari 2013

Waar ik gelukkig van word.

Ik zou gelukkig worden van een slank lichaam, en me niet hoeven zorgen te maken over de dingen die ik eet. En dat ik niet onzettend kwaad zou moeten zijn als ik iets te veel eet. Dat ik dan niet bang zou zijn om op de weegschaal te gaan staan. Dat ik niet bang zou zijn om te gaan zwemmen, want ik ben bang dat mensen zullen zien wat ik zie. Dikke benen. Ik zou ervoor vechten om een slank lichaam te hebben, ik zou alles geven en alles doen. Ik zou erom smeken. Ik zou zo ontzettend blij zijn als ik alles kon aandoen wat er in mijn kast hangt, zonder bang te zijn dat het me nog dikker maakt dan ik al ben. Ik zou het gelukkigste meisje ooit zijn als ik een perfecte huid zou hebben, zonder puistjes. Zonder ogen die te klein zijn, een hoofd dat te ovaal is, haren die nooit willen gaan liggen zoals ik ze wil hebben, een neus die schattig is en oren die kleiner zijn. Een voorhoofs dat niet enorm is. Zodat ik al mijn geld niet zou moeten opdoen aan make-up en kleren. Ik zou zo gelukkig zijn moest ik mijn uiterlijk kunnen veranderen.

Ik zou ook gelukkig zijn als ik direct mezelf was geweest, en dat mensen niet constant zouden vragen wat er scheelt als ik stil ben. Of denken dat ik geen fijn gezelschap ben omdat ik niet praat. Want ik hou gewoon niet van praten. Ik vind het niet leuk. Het is mijn ding niet. Maar ik zou uren naar je kunnen luisteren, je mag me alles vertellen. Alles. En omdat ik dus amper praat zal ik het dus ook niet doorvertellen. Ik zou blij zijn als mensen me niet altijd in de spotlight zouden duwen. Als ik veilig op de achtergrond zou kunnen blijven staan. Niet omdat ik verlegen ben, gewoon omdat in dat fijn vind. Je hoeft niet op het podium te staan, mensen achter de schermen zijn ook belangrijk. Als mensen nu is zouden begrijpen dat ik me gelukkiger voel in zwarte kleding, dat ik gelukkig ben als ik niet hoef te praten. Dat ik het niet leuk vind om constant te lachen en te giegelen zoals de meeste meisjes van mijn leeftijd. Dat ik nu eenmaal bijna iedereen (bijna) van mijn leeftijd kinderachtig vind. Dat ik me niet zomaar voordoe alsof ik ouder ben, maar dat ik het irritant vind om te zijn zoals de meeste meisjes van mijn klas. Dat ik nu eenmaal beter kan praten met jongens. Dat ik beter kan schrijven of zingen over mijn gevoelens en dat je niet boos moet zijn als ik niet vertel wat ik écht denk en écht voel. Dat ik niet graag veel eet, omdat ik me daarna slecht voel. Ik wil niet dat iedereen met accepteerd. Maar probeer het dan tenminste te begrijpen, en begin me niet uit te schelden of naar me te schreeuwen of blijf niet steeds alle dingen waar ik gelukkig van word van me afnemen. Probeer te begrijpen dat ik niet graag praat. Dat ik er gelukkig van wordt.

Ik zou tenslotte zeer gelukkig zijn moest ik niet zo eenzaam zijn. Dat ik me niet elke avond in slaap zou wenen als ik met mijn gsm zou kunnen praten met de enige persoon waar ik mee wil praten. Je moet niet gaan verwachten dat ik je alles vertel, dat ik mijn hart zal komen uit storten. Maar dat ik gewoon zal zeggen: ja, ik voel me slecht. Nee het gaat nu niet, maar ik wil niet praten gewoon schrijven over alles en je leest het wel op een dag. Als je wilt tenminste. Laat me nu even alleen zijn. Als dat zou kunnen, bij bv mijn ouders zou het helpen. Als ik überhaupt een pc zou hebben waar ik op kan typen en niet op een ipod waar het veel moeilijker mee gaat. Zou fijn zijn moest iemand er zijn die ik zou geloven als die zegt ik hou van je, of je bent mooi vandaag. Gewoon iemand. Iemand die ontzettend knap is en me begrijpt. Die gewoon naast me zit. En mee geniet van het prachtige geluid de stilte. Zodat ik gewoon zou weten dat ik er niet alleen voor sta.

Zijn al deze dingen echt te veel gevraagd? En ze kosten geen enkel cent. Toch heb ik ze niet. Xoxo, Story Teller.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten