Vroeger ging het niet goed met mij, en je zult in volgende artikels merken en lezen dat het nu veel beter gaat. En er zijn veel redenen, zoals mijn beste vriendin (de mede-eigenaarster van deze blog) die me er doorheen heeft gesleept, mijn ouders, maar nu is er iets nieuws. En ik wil een brief aan die persoon schrijven. Ik ken hem 2 weken, en ik ben alles behalve verliefd, maar toch. Niemand begrijpt het, ik begreep het zelf amper. Nu wel. In wil dat B.T. het ook begrijpt. Ik schrijf een brief aan een nieuwe beste vriend. Het klinkt gestoord, ongmogelijk, dat iemand veel kan betekenen in 2 weken. Maar het is zo.
Lieve jij,
Het is alsof het voorbestemd was. Opeens zit je in een groepsgesprek op Facebook met mensen die je amper kent. Het ene moment begin je te sms'en met één persoon uit die groep en het andere moment is het een gewoonte, zoals ademen, om met hem te sms'en. Je begrijpt het. Je snapt het. Maar niet zoals een beste vriendin dat kan, die kan het misschien iets beter. Jij begrijpt het op een mannelijke manier. En je praat er niet over. Want ik wil er niet met jou over praten. Ik wil dat je doet alsof het goed komt en alsof het niets is, je lacht. Je maakt mij lachen. Dat is iets wat niet veel mensen kunnen. Wat ik ook niet bij veel mensen wil. Bij jou, wel.
Iedereen die me goed kent weet dat ik niet iemand ben die snel vrienden maakt. En als het snel klikt, zoals bij B.T. en jij, weet ik dat het goed zit. Dan vertrouw ik je. En in vertrouw niet snel. Op dit moment maar 2 mensen waar ik alles kan tegen zeggen. En in heb daar genoeg aan. Een meisje en een jongen. Precies wat ik nodig heb. Je bent er. Echt. En mensen die het weten over 'ons' lachen me uit. Omdat amper iemand het begrijpt. Dat je écht iets voor me betekent. En ik weet dat in er kapot van zou zijn als je morgen weg was. Ik hou van je. Als een broer. En daar stopt het ook.
Doei, ik.
Xoxo, S.T.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten