It's weak to be strong.

Het is lang geleden dat ik nog iets 'deprimerend' schreef. En dat is voor een speciale reden. Ik denk dat het goed met me gaat, beter dan ooit, maar eigenlijk vraag ik me af hoe lang dat nog gaat duren. Tot de muren weer breken en ik mezelf uit de hand verlies. Tot het teveel word en ik weer dingen ga doen die ik niet moet doen... Ik heb niet veel mensen die ik alles kan vertellen zonder bang te zijn, heel weinig. Misschien één. Waar ik echt 100% niet bang ben dat ze me laat vallen, of dat ze me een dramaqueen vind, of irritant, of wat dan ook. Misschien omdat ik haar niet in het echt elke dag zie. Maar zo zit het dus. En alles moet er weer even uit, want ik durf het niet goed meer. Om alles eruit te gooien. En zo begon het toen. En dat wil ik niet meer dus doe ik alsof ik sterk ben. Wat ik eigenlijk niet ben...

Als ik tegen iemand praat, en hun vertel wat ik echt voel en denk, heb ik altijd het gevoel dat ze willen dat ik stop omdat ik ze irriteer. Daarom heb ik de laatste tijd niet echt mensen verteld wat er in me omgaat. Ik ben iemand die zijn hele leven lang heeft gedaan alsof ze sterk was. Elke keer dat ze viel op de speelplaats was er geen traan te zien. Zelfs toen ik zes of vijf jaar oud was. Of toen in het zesde leerjaar het uit ging met mijn liefje heb ik ook geen traan laten vallen. Ik ben geen gevoelloos persoon, ik laat het gewoon niet zien. Ik hou de tranen binnen, en verwacht ik dat ze er later uit komen. Maar dat doen ze niet. Ze blijven en jaren later komt alles er in één keer uit op de verkeerde manier. Elke keer als ik weer alleen stond. Daarom ben ik ook zo bang om mensen alwéér te verliezen. Omdat ik weet dat het erg is, en mogelijk, en hard. Vooral als je niet eens weet waarom. Ik wil niet dat het weer gebeurd.

Ik ben bang om zwak te zijn. omdat als mensen zien dat ze je kunnen raken gaan ze dat doen en dat wil ik niet. Op dit moment is er nooit iemand die me probeert pijn te doen, niet met opzet, omdat ze weten dat het niet werkt. Toch zijn er mensen die het proberen en blijven proberen. En het kwetst, komt aan als een kogel. En gaat niet verder en brand uit, maar blijft branden tot het een wond word die niet geneest jaren later. Het is niet gezond, niet gezond dat nog nooit iemand op deze hele wereld (naast mijn ouders) mij heeft zien wenen. Ik heb mijn beste vriendinnen echt al zien wenen maar zij mij niet. Ik durf niet.

Maar wat als het zwak is om sterk te zijn? 

xoxo, S.T.